کاهش پیچیدگی محاسباتی شکل‌دهنده پرتو کمینه واریانس در فضا-پرتو

روش‌های متداول پرتودیسی (شکل‌دهی پرتوی) فراصدای (اولتراساوند) پزشکی مانند روش تأخیر و حاصل جمع را می‌توان به عنوان روش‌های پردازش علامت (سیگنال) در فضا-عنصر (المان) در نظر گرفت. در فضا-عنصر، داده‌های دریافتی از حسگرها (سنسورها) بعد از اعمال تأخیر و وزن‌دهی مناسب با یکدیگر جمع‌شده و خروجی نهایی آرایه ساخته می‌شود. اندیشه اصلی در شکل‌دهنده‌های فضا-پرتو این است که به جای استفاده از ویژگی‌های مکانی عنصرها در آرایه برای تمایز بین علامت (سیگنال) مورد نظر و علامت‌های تداخل، از ویژگی‌های مجموعه‌ای از پرتو‌های عمود بر هم که در راستاهای متفاوت شکل‌دهی شده‌اند استفاده شود. این کار به معنی نگاشت از فضا-عنصر به فضا-پرتو می‌باشد. میزان محاسبات در فضا-پرتو به دلیل کاهش ابعاد علامت‌ها (سیگنال‌ها) کم می‌شود؛ اگرچه هزینه دیگری برای نگاشت از فضا-عنصر به فضا-پرتو وجود دارد. می‌توان این هزینه را با پیاده‌سازی بر روی هسته‌های اِف‌اِف‌تی کاهش داد. در این مقاله روش پرتودیسی (شکل‌دهی پرتوی) کمینه (مینیمم) واریانس به منظور کاهش پیچیدگی محاسباتی آن به جای فضا-عنصر، در فضا-پرتو پیاده‌سازی شده است و نتایج شبیه‌سازی‌ها نشان می‌دهند که پرتودیسگر (شکل‌دهنده‌ پرتو) کمینه واریانس در فضا-پرتو می‌تواند نتایج مشابهی از نظر تفکیک‌پذیری (رزولوشن) و کاهش اندازه لوب‌های کناری، همانند روش کمینه واریانس در فضا-عنصر بدست آورد.